Regen, zon en baby’tjes!

Zo, daar zijn we weer! Ik heb eigenlijk heel veel te vertellen, niet alleen omdat het al even geleden is dat ik een blogje heb geplaatst, maar vooral eigenlijk omdat ik het erg druk heb gehad!
We beginnen steeds beter onze weg te vinden in bijvoorbeeld het Tanzaniaanse openbare vervoer en willen goed wat willen zien en doen. Hierdoor kunnen we zelfstandiger op pad en dat is soms best wel lekker.
By the way, súper leuk om te lezen hoeveel reacties ik krijg op m’n blogjes en hoeveel mensen hem lezen. Daar doe ik het graag voor 

14 & 15 april ’16
Bah bah bah! Wat een vies weer, je zou ’t niet denken, maar ook dat bestaat hier! Vandaag tot op het ondergoed doorweekt en gisteren zijn we ook nét de (regen)dans ontsprongen. Hierdoor gaan tevens soms de dagen wat op elkaar lijken en dat is wel jammer.
Op stage zijn we weer wat schrijnende situaties tegengekomen, zoals een meisje van 10 – 12 jaar oud (haar moeder dacht dat ze 6 was, maar dat was duidelijk niet het geval. Helaas had haar moeder een verstandelijke beperking, dus dat was erg lastig.) Het meisje had een ernstig ongeluk gehad, waarbij ze haar been op zeker twee, en misschien zelfs wel drie plaatsen had gebroken. Daarnaast had ze een ernstige hoofdwond en héél véél pijn. Ze leefden duidelijk in minder goede leefomstandigheden en geld voor een CT-scan was er dan ook niet... Het is dan dus ook erg de vraag hoe het met haar afgelopen is. Natuurlijk gebeuren er ook zeker leuke dingen op de afdeling! Hoewel het misschien minder handig is dat een van de bedden doorzakte, was het wel hilarisch dat het meisje dat daar op lag met een ontwikkelingsachterstand door epilepsie hier echt minstens een uur over in een scheur heeft gelegen. Haar lach was daarbij ook nog eens super aanstekelijk, waardoor zelfs de artsen en andere kinderen en ouders hierdoor moesten lachen.
Verder heb ik deze natte dagen vooral wat relaxed doorgebracht met wat (bij)schrijven in m’n reisdagboek, een relaxed (fout) filmpje en wat studiewerkzaamheden, want ook dat moet gebeuren natuurlijk! Dit waren tevens onze laatste twee dagen op de kinderafdeling, vanaf maandag op de maternity afdeling! Daar heb ik echt ontzettend zin in en ben erg benieuwd, aangezien ik in Nederland ook op een verloskunde afdeling stage heb gelopen. Weer een mooie kans om te vergelijken dus!

16 april ’16
Wedding day! Vandaag gingen we naar de bruiloft in onze jurken die de kleermaakster had gemaakt. En blij dat we ermee zijn! Na nog een inname/inneming zat ook die van mij als gegoten, dus we konden strak in jurk naar het feest. Een van de énige dagen dat ik er eigenlijk wel piccobello uit wilde zien, dus daar de nodige voorbereidingen voor getroffen natuurlijk. Verzorgende haarcrème daar, wat make0upjes hier én een uitgebreide heerlijk warme douche… Tenminste, dat was het idee, tot de stroom uitviel (dat gebeurd hier regelmatig) en er geen warme douche te bekennen was… Dat was wel even balen. Bovendien regende het nog steeds onophoudelijk. Gelukkig werd alles net op tijd opgelost, maar de regen die bleef helaas.
Dus op naar de bruiloft! Die was wat je me noemt multi-culti; dus niet traditioneel Tanzaniaans als wat we eerst dachten. De bruidegom Kevin was Amerikaans (met een voorliefde voor Japan, zoals zijn beste Japanse vriend) en de bruid Zita volbloed Tanzaniaans. Haar stiefvader is echter Nederlands, en die woont samen met haar moeder en halfzusje in Oostenrijk. De bruiloft zag er mijns inziens wel vooral Amerikaans uit, maar echt vergelijken kan ik het natuurlijk niet. Bijvoorbeeld de aankleding en de locatie (het prachtige luxe Lake Duluti Hotel) Wél typisch Tanzaniaans was de geit/bruiloftstaart, de tientallen kanga’s die je overal zag en de acrobatische dansen op trommelmuziek. En dan heb je natuurlijk nog het dansen op zich, niet met de schouders (zoals we dat vooral in Nederland doen) maar uiteraard met je heupen en billen! En dansen kunnen ze die Tanzaniaanse vrouwen én mannen (danscursusje hier Laurens? ;p ).
Verder was het best lekker weer even iets westers te eten bij het buffet. Voor mijn gevoel was het echter al afgelopen voordat het échte feest met dansen was begonnen, dus dat was wel jammer. Achja, dat hebben we toch maar weer even mooi meegepikt!

17 april ’16
Zondag! Lekker relaxed opgestaan met een gekookt eitje! Grappig is dat die hier vanbinnen bijna wit zijn in plaats van geel. Desalniettemin smaakte hij heerlijk. Maar, nog beter: ZON! Eindelijk voor ons gevoel weer lekker weer. Oftewel, we zijn al lekker verwend. Helaas kleur ik nog niet zo heel hard bruin, maar dat betekent gelukkig ook dat ik nog niet vaak/veel erg verbrand ben. Dus gauw weer een handwasje gedaan en in de korte broek. Verder stond de Ngaramtoni markt op de planning vandaag (jaja, de dagen vliegen voor ons gevoel al voorbij en daardoor lijken we nu al tijd tekort te komen voor alles wat we willen zien en doen). Eenmaal daar was er volop bedrijvigheid en bleek de markt nog groter te zijn dat dat hij op het eerste gezicht leek. Ik had me voorgenomen om minder schijterig te zijn met het nemen van foto’s (wil te vaak niet respectloos zijn e.d. waardoor ik al een paar keer heb gebaald dat ik ergens geen foto van had genomen), maar dat was soms toch nog best lastig. Toch geen tekort aan leuke foto’s! Geef Allan een camera en hij duwt de camera soms bijna letterlijk in het gezicht van de mensen. Erg grappig!
Op de markt weer een grote verscheidenheid aan kraampjes, van stapeltjes uien en allerlei ander eten, tot kippen en hanen met vastgebonden pootjes en slippers van autobanden (typisch Maassai). Weer erg leuk, missie geslaagd!

18 april ’16 – 22 april ’16:

Stage
Maandag 9u12, bam de eerste geboorte hier meegemaakt op de maternity-ward. Dat wil zeggen, we hadden ‘m bijna gemist! Toen de vrouw op het bed klom, hing het hoofd er al helemaal uit! Heel gek was dit eigenlijk ook niet als je bedenkt dat ze hier op de maternity afdeling zo’n gemiddeld zo’n 13 uiteenlopend tot wel 25/30 bevallingen plaatsvinden. Deze afdeling is in ieder geval al heel veel leuker/drukker en spannender dan de kinderafdeling. Ook het ontvangst was hier meteen al heel hartelijk en iedereen wil graag dingen laten zien en van ons weten, dit wordt dus een leerzame ervaring. Helaas waren onze stage-schoenen met alle goede bedoelingen gewassen, maar hierdoor nog wel doorweekt zeiknat. Dus schromend toch maar m’n gewone goede rode gympen aan en de eerste dag vooral vanaf een afstandje geobserveerd en voorzichtig om al het meconium-houdende vruchtwater en bloedspetters heengelopen. Vandaag dus met name nog geobserveerd, maar de dagen daarna van alles ondernomen. Zelfs al heus geassisteerd bij een bevalling, wat erg goed ging.
De maternity ward bestaat uit 3 hoofdruimtes waarbij in principe de antenatale, postnatale en barenden gescheiden horen te liggen. In de delivery ruimte staan 4 bedden, maar vrijdag waren er zoveel tegelijk die tegen het bevallen aan zaten dat dat eigenlijk niet voldoende was. Wanneer de vrouwen denken te moeten gaan persen/bevallen, gaan ze naar de 2de ruimte (delivery), daar lijkt het in de meeste gevallen dan ‘zo gepiept’. Na een minuutje of 15 staan ze na de bevalling vervolgens alweer op, kleden zich weer aan en lopen naar ruimte numero 3… Super bizar en indrukwekkend en totaal niet te vergelijken met het gedrag van Nederlandse vrouwen op de verloskunde afdeling. Zo lijkt huilen, jammeren, gillen, schreeuwen en pijnstilling hier eigenlijk ook niet of nauwelijks voor te komen. Ze doen het hier dan ook heel zelfstandig, pas bij het echte persen en de geboorte wordt er door de verloskundigen en verpleegkundigen veel mee bemoeid, voor de rest helpen ze vooral elkaar en proberen ze afleiding te vinden in 1 televisie in de antenatale ruimte (waar zo’n 18 bedden staan, soms met 2 vrouwen op 1 bed).
Verder is hier de kanga, die ik al eerder heb genoemd, súper belangrijk. Ze dragen ze als rok, ze liggen erop als soort hoeslaken, ze poetsen zich ermee, ze wikkelen de baby erin enzovoorts. Zoals in Nederland een tas zorgvuldig wordt ingepakt met luiers, pyjama, kraamverbanden, het eerste pakje etc. grijpen ze hier gewoon een stapeltje van een kanga of 10 en ze zijn klaar. Een mooi kleurrijk geheel dus, en veel wasjes.
Een keizersnede is hier een heel ander verhaal. Op de rijdende brancard wordt de vrouw met weeën door de smalle gangen van de ward gereden, vervolgens een súper steil taluutje af en over het meest bochtige en hobbelige pad ooit (auw!) naar de OK. Voor ons vervelend in verband met het lage bed en harde duwen, maar voor hen (denk: ná de keizersnede beurs dezelfde hobbelige weg terug) súper pijnlijk. Je ziet ze dan ook soms echt vertrekken, en inmiddels heb ik geleerd dat men dan hier écht pijn heeft. Zo zie je maar, zelfs een stratenmaker kan hier met vrijwilligerswerk nog veel betekenen..
De kindjes, die uiteraard ontzettend schattig zijn, zijn vlak na de geboorte een soort van kleine mzungu’s. Zelfs de baby’s lijken hier ‘hard’, ze huilen ontiegelijk weinig!
We kunnen echt zien dat er hier ontzettend hard gewerkt word om goede zorg te geven, op z’n Tanzaniaans en met de beschikbare middelen. Toch heb ik ook al twee bevallingen gezien waarbij ik het even benauwd kreeg. Een vrouw werd zeer streng toegesproken door de verloskundige, omdat het kind er niet vlot genoeg uit ging (bovendien was er dik meconium houdend vruchtwater). Hoewel het kind in eerste instantie heel erg bleek en slap leek, herstelde het gelukkig snel en kwam het helemaal goed. De andere bevalling betrof een keizersnede waarbij de moeder een scheur in de cervix, sorry baarmoeder voor de leken, bleek te hebben en die dus ontzettend veel bloed verloren was. Toen we haar op moesten halen bij de OK, er waren nog enkele wachtenden na haar.., was ze ontzettend bleek, zweterig, ijskoud en waren de vitale functies schrikbarend. Als verpleegkundige in spe weet je dan genoeg: hypovolemische shock, risico op sepsis en zo vlug mogelijk een infuus prikken en vocht en bloed toedienen. Dit was nog een hele klus, maar gelukkig konden we als een team goed samenwerken en heeft ieder zo z’n steentje bijgedragen. Het was echter wel even héél kritiek voor deze slechts 22-jarige kersverse mama.
Spannend hè ;) Maar vooral gelukkig ook heel mooi en dankbaar werk, we worden hier vind ik ook wel gewaardeerd. Uiteraard hopen ze ook dat wij iets voor hen kunnen betekenen, dus we werden van de week al door de hoofdverpleegkundige benaderd of wij haar een handje konden helpen. Zoals ik al vertelde is er één t.v. bij de antenatale ruimte. Bij de RCH (een kruising tussen een consultatiebureau, family planning adviseur en huisarts) is er dagelijks een ellenlange rij van mannen en vrouwen, zwangeren, baby’s, oudere kinderen etc. die soms uren moeten wachten tot ze aan de beurt komen op de harde banken (als er al plek is om te zitten). Hiervoor willen ze graag ook een t.v. plaatsen zodat er wat afleiding geboden kan worden tijdens het wachten. Dit komt dus op ons to-do lijstje (naast naaldencontainers, fatsoenlijke stuwbanden en kochers/scharen) en we gaan hier mee aan de slag, dus als je een steentje bij wil dragen: supergraag en je weet me te vinden!

Activiteiten
Verder zijn we deze week voor het eerst zelfstandig met de daladala naar Arusha afgereisd. Na volop instructies en tips van Natalia (die het geloof ik een beetje spannend voor ons vond) en Allan, met een gerust hart richting Kilombero “halte” vertrokken. Dit is een enorm plein/vlakte/veld met tientallen als het geen honderden daladala’s zijn, wat een chaos! Vanuit daar echter heel snel de weg naar de grote supermarkt Nakumatt gevonden en op ons gemakje alle gangpaden daar afgestruind, heerlijk! Met een ijsje als beloning voor onszelf nog even door de stad gestruind. Daar moesten we even een ‘stalker’ afschudden die vooral eigenlijk gewoon alleen vriendelijk en geïnteresseerd was. Maar om vervolgens na 15 minuten zo iemand die eigenlijk niks beters te doen heeft op een vriendelijke manier af te schudden, lijkt wel bijna onmogelijk! Dus.. maar op een ietwat minder vriendelijke manier vervolgens weer de daladala naar huis gepakt. Dit was een prima rit, al was het wel erg bijzonder dat een man mij om condooms vroeg.. Gelukkig moesten we er al vlot daarna uit. Ik heb mezelf maar gewoon ingeprent dat hij dit vroeg, omdat ik als student nurse bij het ziekenhuis werkte, al vroeg ik me wel af of hij zo dicht bij me zat vanwege de drukte of iets anders… hmm :p bijzonder.
Verder deze week veel geregeld voor de vakantie die ik met Laurens hier ga hebben ná m’n stageperiode! Zin in! Wat daagjes Arusha (kan ik mooi laten zien wat ik al die tijd hier uit heb uitgespookt), Mount Meru beklimmen, safari uiteraard en wat daagjes Zanzibar. Daarnaast natuurlijk ook nog tijd besteed aan studie en het weekend ingeluid met een uitje naar de Maassai markt weer. Ditmaal met z’n tweeën, al duurde het door wat vage richtingsaanduidingen en mensen die vooral hun winkels willen laten zien in plaats van de goede weg wijzen wel éventjes voordat we het uiteindelijk terug hadden gevonden :p Wel goed gescoord en goed leren afdingen: onder andere Maassai slippertjes, een jurkje en een broek voor een zacht prijsje. ’s Avonds nog gezellig gekaart met Allan, Natalia en Stanley, een soort variant op pesten, dat was erg gezellig. En een planning gemaakt voor het weekend! Maar daarover vertel ik de volgende keer, want ik wil nog gauw even een blik werpen op alle mooie fotootjes! (plus volgens mij is dit ‘blogje’ wel weer lang genoeg ;p )

Tutaonana, baaday kidogo!