Lasti day op stage! Asanteni sana kwa kunifundisha

Volgens de vluchtstatus van QatarAirways, nog 3 uur en 9 minuten voordat het vliegtuig van Laurens land… Spannend! Een best interessant moment dus, zo overal tussenin. Zojuist heb ik mijn stageperiode (met succes) afgerond en afscheid genomen van al het personeel, en over een paar uur begint voor mijn gevoel pas écht de vakantie als Laurens hier is.
Voor mij geeft zo’n moment altijd een beetje stof tot nadenken. Over hoe erg ik hier eigenlijk al gewend ben.. Ik denk dat ik alle ringtones van de Tanzaniaanse bevolking (mijn God, ze bellen me hier wat af!) wel uit m’n hoofd ken, ik schrik op wonderbaarlijke wijze niet meer van al het getoeter van de dala dala’s en hoewel het lang heeft geduurd voordat die er goed in zat, zeg ik geheel automatisch ‘Poa’ wanneer iemand mij begroet met ‘Mambo’ in plaats van dat ik mambo terug zeg.
Heerlijk!
Sommige dingen wennen natuurlijk niet echt, bijvoorbeeld het feit dat je echt een publieke attractie bent al mzungu hier. Alle kindjes rennen soms meters achter je aan, blijven naar je zwaaien, maar soms zelf politie-agenten die ‘mzungu’ roepen en soms zelfs schaamteloos ‘ninapenda’ zeggen (ik vind je leuk). Heel bijzonder. Of een ander kippenvel momentje waar ik intens van kon genieten was dat ik in de dala dala zat, natuurlijk heerlijk opgepropt met iedereen in de minibus, en lekker naar de Afrikaanse muziek aan het luisteren was. Begint spontaan iedereen mee te zingen in de bus! Gewoonweg omdat ze de tekst kennen, wauw! Dat zou ik in Nederland niet zo snel zien gebeuren (al mag dat van mij best haha)
Dat soort momentjes en de ontzettende vriendelijkheid en oprechte interesse die men hier heeft ga ik wel missen. Hoewel het in het begin misschien wat wennen was en soms gewoonweg ronduit irritant als iedereen je maar aansprak de hele tijd, kan ik het nu ook wel heel erg waarderen. Je loopt hier niet gauw iemand voorbij zonder ze op z’n minst te groeten. Maargoed! We gaan natuurlijk nog niet naar huis! Gelukkig heb ik nog drie weken om intens te genieten van dit mooie land. Maar even een bezinningsmomentje op z’n tijd kan geen kwaad denk ik zo.

Afgelopen weekend heb ik zoals voorspeld een dagje Arusha gedaan, eventjes ‘the new girl’ rondleiden ;p Rondje Maassaimarket, lekker lunchen, even langs de supermarkt en tourtje met de dala dala. Vervolgens ’s avonds Maud weer opgehaald van het vliegtuig, dus nu zijn we weer gezellig met z’n viertjes in huis. Soms wel even opletten geblazen met zoveel Hollandsen, dat al dat gezellige geklets wel Engels blijft, anders ook zo ongezellig voor ons lieve hosts. En verder heb ik het weekend eigenlijk heel erg saai doorgebracht met studeren. Dat ging best prima, er was gelukkig niet zoveel afleiding want heel erg zonnig was het niet haha. Dus dat was die zondag dan ook mooi klaar! Heerlijk.

Voor maandag stond na stage op de planning om spullen te kopen die we gingen doneren. Helaas liep dit niet helemaal zoals gepland (maar ook daar raak je aan gewend in Tanzania), dus vandaag hebben we na lang zoeken en vele winkels afstruinen uiteindelijk alleen de televisie gekocht, die matron-nurse zo graag voor de RCH (Reproductive & Child Healthcare) wilde hebben ter afleiding voor de lange rijen. Ik sprak toevallig van de week nog een patiënt die ik ook op de maternity had gehad toen ze was bevallen en daarna naar de RCH kwam voor de check-ups. Ze had wel 9 uur gereisd om er te komen. Toen ik zo’n 4 uur later naar huis ging, was ze voorlopig nog niet aan de beurt. “Money well spent” dacht ik toen dus.
Het mooie is, dat we zó ontzettend veel meer geld hebben mogen ontvangen van jullie allemaal (Asanteni sana sana sana!), dat we nog een groot bedrag over hadden! Nooit hadden we gedroomd dat we zo veel zouden ophalen, dus dat is echt helemaal geweldig. Harstikke bedankt allemaal voor jullie gulle bijdragen, heel erg hartverwarmend en super erg geapprecieerd!
Omdat we wel heel graag dingen wilden aanschaffen die het ziekenhuis ook echt nodig heeft, én ook graag dingen die ze nog op een langere termijn kunnen gebruiken, gingen we samen met matron nurse de dag erna naar de stad om naar de “zorgwinkels” te gaan (voor zover je ze zo kunt noemen hier). Soms was het een beetje een dilemma aangezien we graag dingen wilden geven waar ze voor langere tijd iets aan hebben, maar hier denken ze (logisch) vaak meer op de korte termijn. Mijn beredenering: we kunnen wel alleen lange termijn dingen kopen, maar als iemand geen venflon kan krijgen voor een operatie, dan hebben ze ook niks aan de operatiescharen…
Dus gingen we op pad! Helaas niet met de ambulance (dat had ze eerst als vervoermiddel bedacht, super cool! Maar ging helaas niet door haha, misschien ook maar goed ook, anders komen ze die straks nog tekort!) maar gewoon met haar eigen autootje. Eens even kijken of ik zo nog kan bedenken wat we allemaal hebben kunnen kopen en doneren via andere wegen: (sorry voor de leken als je niet alles snapt/kent)

- Venflons in kindermaat
- Venflons in volwassenmaat
- IV Natriumchloride (gruwelijk tekort aan!) en Ringerlactaat
- Hechtdraad/vycril
- Diverse medicaties
- Bloeddrukmeters
- Thermometers
- Dozen handschoenen
- Surgical scissors
- Kochers
- Administratieboeken
- Hygiënische opbergers voor medische materialen
- Pressure Infusion Bag-systemen
- Tientallen stuwbanden (werkt beter dan een latex handschoentje om te stuwen..)
- Speelgoed voor de kinderafdeling
- 35 verbandscharen, gedoneerd door een NL’s bedrijf
- ….. waarschijnlijk ben ik nog een en ander vergeten.

Conclusie lijkt mij: Veul! We hebben echt heel veel spullen kunnen doneren en daar waren ze dan ook heel erg gelukkig mee. (Zie de foto’s) Het werd een hele festiviteit en je zag al meteen allemaal medewerkers van het ziekenhuis bekijken wat alles was (met heel enthousiaste gezichten) en gauw proberen dingen voor hún afdeling te claimen haha. Ik ben ervan overtuigd dat matron nurse erop toe ziet dat alles goed wordt verdeeld. :)
Wat ik ook onder andere hier veel heb gemerkt: Appreciation goes a long way! En dat ze ’t op prijs stelden daar mocht zeker niet aan getwijfeld worden want we kregen zelfs nog een heus officieel certificaat toegekend waarop de dankbaarheid werd uitgesproken voor de donatie. Ik zeg; deze is voor ons allemaal, want hoe cliché het ook moge klinken: zonder jullie was dit nooit gelukt! Dankjewel. Wát een geweldig gevoel was dat.

En een beetje een gek gevoel ook wel, want toen liep het ineens echt op z’n einde. Na nog een superrustig dagje te hebben gehad in het ziekenhuis op donderdag, gauw nog even wat mooie Afrikaanse stof scoren voor hopelijk een leuke jurk voor de bruiloft van mijn allerbeste maatjes op 8 juli en naar de kleermaakster. De ‘andere’ Maud ging ook met mij mee, want er was heugelijk nieuws: Allan en Natalia (mijn supertoffe gastvrouw en gastheer, en inmiddels zeker ook vrienden) gaan trouwen! Alleen superjammer, op 24 juni is de Engagement-party maar daar kan ik vanwege mijn safari helaas niet heen. Maar er moeten dus nog meer feestjurken gemaakt worden, want dit feest moet natuurlijk wel goed gevierd worden. Hier gaat dat dus wel een beetje anders. Hoewel ze al weten dat ze een verlovingsfeestje gaan hebben, zal dán pas officieel het aanzoek worden gedaan. Daarnaast hebben ze ook nog een feest voor de ‘ondertrouw’ of iets soortgelijks én natuurlijk de bruiloft zelf. Dus reken maar uit, dat lees je goed, dat zijn 3 nieuwe jurken voor alle gasten haha. Helaas zal ik deze gaan missen ;)

Verder gisteravond nog een leuk avondje Zest (de karaokebar) gehad. Niet gezongen deze keer, maar ons wel vermaakt met het stiekem (of minder stiekem) uitlachen van de rest haha. En een drankje gedronken, cider, met wel een heel herkenbare naam. Of niet Savannah? ;)
Verder restte me vanochtend dan alleen nog het afscheid nemen van de mensen van het ziekenhuis. My lasti day! Gauw nog even een bedankkaartje geschreven en deze samen met heuse Nederlandse Speculaasjes (jaa, die verkopen ze ook in Tanzania… maar dan wel gruwelijk duur!) gegeven. Asanteni sana kwa kunifundisha! (= Thank you for teaching me). Veel knuffels, bedankjes en leuke gesprekjes later, liep ik dan toch echt voor het laatst het ziekenhuis weer naar buiten. Ofja, misschien/hopelijk van het weekend nog even een bezoekje met Laurens om te laten zien waar ik de afgelopen maanden heb uitgehangen hier ;)

Nu maar gauw even mentaal gaan voorbereiden op een emotioneel weerzien haha (waar is de waterproof mascara als je ‘m nodig hebt!! :p) en gauw nog wat spulletjes klaarleggen…
Misschien nog tot blogs, maar dan wel later! Op Mount Meru en safari ga ik heerlijk even wifi-loos door het leven (zegt ze in Afrika…). Badaaye!