You can marry my brother, so you can stay in Tanza

Daar zijn we weer! Even een kleine pauze in bloggen, en om eerlijk te zijn niet eens vanwege een superdruk programma. Sterker nog, ik denk dat ik ditmaal minder te vertellen heb dan enige keer tot dusver.

Op stage gaat alles heerlijk zijn gangetje, er komt zowaar zelfs bijna een routine in sommige werkzaamheden. Post-natale controles, Ante-natale controles (vooral het luisteren naar de foetale hartslag met een ouderwetse foetoscoop is erg leuk en soms een uitdaging), doktersronde, infuusje hier, bloedafname daar, zo af en toe de was, een keizersnede of geboorte hier en daar en delivery-packs klaarmaken en laten steriliseren. Soms druk, soms niet (maar één bevalling op een dag is heel erg uitzonderlijk.. en op een bepaald punt lagen er zelfs maar 2 mensen op de post-natale kant!), maar het bevalt in ieder geval nog steeds erg goed en het blijft boeiend! De patiënten vinden het vaak ook wel interessant, zo’n m’zungu die iedere dag maar bij ze langs komt. Sommigen vinden het zelfs zo leuk, dat ze vragen om je contactgegevens, je e-mail of facebook, vinden dat je in Tanzania moet blijven en het liefst ook nog met hun broer moet trouwen… Best grappig, maar vooral ook wel awkward en soms lastig om dát beleefd af te wimpelen :p Zelfs wanneer ik vertel dat ik een lieve vriend heb, waarmee ik nog een mooie reis in Tanzania ga maken zegt men : “maar hij is nu toch niet hier?” Oftewel, maar goed dat de tijd vliegt en dat het al bíjna zo ver is! Inmiddels minder dan drie weken voordat ik Laurens weer in levende lijve ga zien, joepie! 
Wat wel afgelopen twee weken zeer pijnlijk weer duidelijk werd was het tekort aan middelen, op een punt konden niet alle vrouwen gecheckt worden op bijv. ontsluiting wanneer ze niet zelf een setje steriele handschoenen hadden aangeschaft. En ook de normale handschoenen waren erg schaars.. dus ik was erg blij dat ik die zelf in ieder geval heb meegenomen voor mijn eigen bescherming.

Na Mombasa was ik nog even in de “vakantiesfeer” blijven hangen, dus des te meer reden om een uitnodiging voor een gezellige karaoke avond met wat Amerikaanse kinderartsen niet af te slaan (super gezellige meiden die we al een aantal keer op de ward hadden gezien). Zij gingen met een hele groep van Projects Abroad naar Zest, een gezellig tentje waar een heel internationaal gezelschap een lekker drankje kan doen en er op donderdagavond blijkbaar een soort karaoke is. Oftewel, Gangnamstyle in écht Koreaans, songs in Swahili en vele andere foute nummers. Voor ‘Het is een nacht’ van Guusje Meeuwis (met de 3 hollanders uiteraard) was het helaas net te laat, de taxi stond al te wachten. Maar wat een supergezellige avond! Volgende week revanche!
Helaas ben ik die dag daarna en dat weekend toen wel geveld geweest door een griep met flinke koorts (toch niet hard genoeg afgeklopt Fione!). Dat is natuurlijk naast heel erg vervelend toch ook altijd even spannend in zo’n exotisch land, maar gelukkig knapte ik na een paar dagen vlot helemaal op.
Verder is het in huis momenteel erg rustig, al hebben we dat weekend natuurlijk even een piek gehad aan gezelschap. Nora was weer terug gearriveerd in ons huis en Maud’s ouders arriveerden hier vorige week en met vijf nieuwe mensen in huis was het tijdelijk gezellig druk! Nu zijn zij heerlijk aan het genieten van een vakantie. Ook het volle schema met alle activiteiten is eventjes klaar, waardoor ik dus eigenlijk voor het eerst ineens superveel tijd voor mezelf heb. Dat resulteert in heerlijk wat lezen, een filmpje kijken of (als de zon niet schijnt :p ) schoolwerk!

Die zon bleef overigens nu wel echt een paar dagen weg, het was zowaar koud! Ofja, voor de Tanzanianen was het baridi sana, voor mij was het vooral een kwestie van zoeken waar ik in godsnaam ook alweer die lange broeken, vestje en zomerjas had gelaten :p Maar ik kwam wel tot een schokkende ontdekking, hoewel ik wist dat het regenseizoen nu op z’n einde aan het lopen is (en dat ook al heel duidelijk te merken is) ging ik er ergens vanuit dat het nu dus ook een stuk warmer zou gaan worden… Maar nee! Juni tot en met augustus is eigenlijk hier winter! Nooooo!
Dat had ik natuurlijk ooit wel al een keer ergens gelezen en geweten (vandaar dat ik ook wel warmere kleding had meegenomen natuurlijk) maar dat was ik wel even compleet vergeten.. of verdrongen. Maar toen het dan echt even zo koud en somber zonder zon was die dagen, was ik even bang dat we geen temperaturen hoger dan 23 graden zouden gaan halen. Wat ben ik een verwend nest geworden hier zeg! Haha. Gelukkig kwam daarna al vlot de zon weer tevoorschijn, waardoor ik toch m’n soort van beginnende kleurtje een beetje bij kan houden hoop ik, best hard werken hoor bruin worden!

En later die week ook weer samen met Nora deze keer gezellig uit eten geweest (oh dat verlangen naar Westers eten…) en daarna naar Zest geweest met dezelfde groep: Revanche is sweet haha! Hoewel ik de DJ wel 5 keer erop aan heb moeten spreken dat hij ons liedje had overgeslagen, waarna hij dan weer zei dat het de volgende was (no no, that’s French, that’s not the correct strange language :p ) kwam hij daar dan toch echt: Het is een nacht van Guusje Meeuwis! Met z’n drieën (Nora, ik en Barend, een NLse jongen die ook in het ziekenhuis stage loopt) heel hard gezongen én geklapt uiteraard. Ik denk eigenlijk niet dat we echt een microfoon nodig hadden, bovendien snapte niemand natuurlijk ene bal van de tekst, maar we waren wel zó enthousiast dat iedereen mee ging klappen én dat niemand merkte dan Nora uit d’r broek scheurde… : Missie geslaagd! :p

Verder afgelopen weekend op zaterdag een gigantische relaxdag gehouden door gewoonweg niets te ondernemen (zelfs ons tripje naar Arusha waren we uiteindelijk te lui voor :p ) en zondag vroeg op gestaan om een dagje naar Moshi te gaan! Dat opstaan viel wel zwaar, want we hadden allebei belabberd geslapen. Ogen open houden in de bus was dan ook een hele uitdaging haha. En in Moshi zelf waren we helemaal enthousiast toen we zowaar een echt park tegenkwamen. Hier hebben we lekker rondgestruind (om tot de conclusie te komen dat het eigenlijk maar een parkJE was) geluncht en wat gedronken én een glimp van de Kilimanjaro opgevangen! We hadden het eigenlijk niet meer verwacht door het bewolkte weer, maar daar was het topje dan toch echt! We hebben nog geprobeerd wat “dichterbij” te komen voor een beter fotootje, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan en heel eerlijk waren we daar ook gewoon eigenlijk echt te gaar voor om daar heel hard ons best voor te doen haha. Dus maar weer in de bus terug richting Arusha. We waren blijkbaar niet de enige die moe waren, want hoewel Nora bijna met d’r hoofd op de schouder van haar buurvrouw hing, lag diezelfde mevrouw bijna met háár hoofd op Nora’s schoot haha.

Inmiddels gaat de tijd dan nu toch ook wel echt heel erg hard, het aantal dagen hier in Tanzania is nu toch al ruim over de helft… Nog 3 weekjes stage en dan het volgende avontuur: Vakantie!

Liefs!!