Het mooie Mombasa!

Zo! We zijn weer terug op Hollandse… oh nee, Tanzaniaanse bodem! Maar wat een geweldig weekend hebben we gehad in Kenia! Maar eerst: International Nursing day!
Jaarlijks wordt in de hele wereld op 12 mei de Dag van de Verpleegkundige gevierd… of nouja gevierd, in Nederland houdt dit vaak in een lekker stukje gebak voor de afdeling. In Tanzania is dat een compleet ander verhaal!
Toen we die dag op stage aankwamen leek er nog niet zoveel bijzonders aan de hand, op het feit na dat het toevallig best rustig was. Ik dacht dan ook dat dát de reden was dat iedereen ineens fervent bezig was met het strijken van uniformen en het poetsen van schoenen. Toen we ineens een grote schoonmaak op de afdeling gingen houden vroeg ik me zelfs nog af of dat het toeval was dat het ‘gelukkig’ ook rustig was qua bevallingen en gewoon die dag gepland was, of dat er zo uitgebreid gepoetst werd ómdat het rustig was. Op zich nooit verkeerd natuurlijk, dus ook ik heb maar braaf mijn handen uit de mouwen gestoken. Daarnaast ben ik die dag wel druk geweest met een patiënt die een giga-hoge bloeddruk had en zwangerschapsvergiftiging aan het ontwikkelen was. Omdat ze nog geen ontsluiting had, hebben ze geprobeerd om deze in te leiden door middel van het breken van de vliezen, wat medicatie en een zogenaamde Foley (vernoemd naar dhr. Foley uiteraard).
Vervolgens werd ze op zo’n soort skippybal geplaatst en zei de arts vrolijk dat ze maar continu hierop moest blijven wiegen, draaien en bouncen om het kind te laten indalen… en dat met een hoogzwangere buik, een conditie van een vaatdoek en hoofdpijn en duizeligheid door een bloeddruk van afgerond 185/130 mmHg (voor de leken.. dat is nogal hoog zegmaar). Dat ging ze dus van z’n lang zal ze leven niet voor elkaar krijgen, dus was ik op ‘wieg-duty’ gezet. Oja en ter ontspanning (ik weet niet of dat voor het poetsen of ter afleiding voor deze mevrouw was) keiharde Afrikaanse muziek op de achtergrond. Na haar anderhalf uur te hebben ondersteund was ze uiteraard helemaal kapot, weeën kreeg ze wel (zelfs een man zou van zoveel oxytocine nog weeën krijgen) maar indalen ho maar, dus na alle moeite toch nog naar de OK voor een keizersnede, dat was wel een beetje jammer.
Meteen daarna hoorde we ineens allemaal live muziek buiten, heel erg vreemd. Toen we zagen waar het vandaan kwam bleek het een soort parade te zijn met een heuse ieniemienie fanfare voorop en een groot spandoek waarop in het Swahili iets stond in de strekking van “verpleegkundigen zijn de toekomst en hygiëne is goed.” :p Daarachter liep een hele stoet van verpleegkundigen en dokters.
Dit alleen al zien vond ik natuurlijk al een hele ervaring, maar vervolgens werden we door onze collega’s op de maternity ward enthousiast gewenkt dat wij ook mee moesten doen! Super leuk, gauw een kaarsje in de hand geduwd gekregen en daar ging de stoet, al luidkeels zingend en “aiaiaiaiaiai”-end en uiteraard dansend liepen we een kleine wandeling rondom het ziekenhuis en weer terug. Géweldig! Daarna gingen we om de beurt alle wards naar binnen om daar de kaarsjes aan te steken, te luisteren naar een speech van de in-charge nurse en wederom in koor te zingen “Washa ta, washa ta, washa ta upendo”. Kippenvel… Vervolgens kregen alle patiënten in de wards een heel groot stuk zeep cadeau.

We hadden heel graag langer willen blijven en willen zien wat er verder nog allemaal op de planning stond, want ik had ook nog een grote versierde tent gezien op het veld bij het ziekenhuis. Helaas zat dat er vandaag voor ons écht niet in, want we moesten hoognodig nog naar Arusha om onze bus naar Mombasa in Kenia goed vast te leggen. Dit is gelukkig goed gelukt! Verwachte aankomsttijd volgens de meneer van het loketje: 15u00. Oké we zijn in Afrika, dus laten we zeggen 16u00 / 16u30 op zijn laatst. Vol goede moet de volgende ochtend dus in de bus gestapt om 7u00. We hadden net als op schoolreisje onze versnaperingen voor onderweg bij ons en zaten mooi op tijd in de bus. Nu moet je je even voorstellen hoe dat dan gaat. Zie voor je, een voor Afrikaanse begrippen best prima touringbus, waarbij sommigen een toegewezen plek hadden en anderen niet. Geplande stops: Moshi, daarna Taveta (de grensovergang) en dan Mombasa. Alleen heeft deze touringbus naast de vaste stops ook nog een soort van dala dala functie, om de haverklap stappen er op de gekste plekken mensen uit en weer in. Overigens heeft ook niet iedereen natuurlijk een zitplek in die gevallen (maar wij gelukkig wel!) en op andere plekken zitten er 3 mensen op 2 busstoelen. Vervolgens toetert de bus bij íeder voertuig wat het passeert, en daar ben je op den duur ook wel klaar mee. Daarnaast gaat de bus á la whiskykoers al slingerend over de weg om alle hobbels en gaten zo goed en zo kwaad mogelijk te ontwijken, maar vaak vooral zo kwaad mogelijk. Zo nu en dan komen er nog wat mensen de bus binnen of er langs op die allerlei versnaperingen willen verkopen zoals maïskolven, gekookte eitjes, bananachips en groundnuts, water uiteraard of die een niet al te zuivere wisselkoers-man voor Tanzaniaanse en Keniaanse shilling wilden spelen. Gelukkig ging de grensovergang en het aanvragen van een Keniaans visum en dergelijke allemaal soepel, op een klein schrijffoutje in mijn vaccinatiepaspoort na. Gelukkig was dat niet het einde van de wereld en mocht ik ook gewoon de grens over. Áls er verharde wegen waren in Kenia, waren ze vaak van betere kwaliteit dan die in Tanzania. Slapen wilde natuurlijk niet echt lukken, dus dan maar de tijd tot 15u00 uitzitten, ofja maximaal 16u30 dan… Het tegendeel bleek helaas waar…

Na iedere heuvel hoopten we zee daarachter te zien, aangezien Mombasa aan de kust ligt. Toen we om 16u00 dan eindelijk het idee hadden in de buurt van Mombasa te zitten, duurde het échter nog ruim 3 uur voordat we bij het busstation waren om uit te stappen. Een giga file waar je U tegen zegt, met voornamelijk veel stilstaan en waarbij overigens 0,0 verkeersregels meer in acht worden genomen. Op den duur twijfelde ik dan ook serieus even of ze in Kenia nou links of rechts reden. Maar dan toch, we waren er! Onze hoop om voor het donker nog in het geboekte Tulia backpackers hostel aan te komen hadden we een beetje laten varen, maar á la. Zo gauw we de bus uitstapten werden we bestookt met Kenianen die allemaal wilden dat wij met de tuktuk, taxi of matatu mee gingen. Aangezien m’n bilbotten voelden alsof ze acute decubitus hadden en dus door m’n huid heen staken van de busreis en het ook nog eens tien keer zo warm was in Mombasa als in Arusha, heb ik ze vriendelijk doch dringend verzocht om me alsjeblieft wat ruimte te geven om adem te halen. Dat deden ze uiteraard niet, maar ach :p Nu klinkt het allemaal súperdramatisch, maar het goede nieuws is dat het vanaf dat moment allemaal helemaal geweldig werd! Onze missie was om snel een pinautomaat te vinden en dan per tuktuk gauw naar het hostel te gaan, en gelukkig vonden we al gauw een niet opdringerige tuktukker die ons supernetjes eerst bij een pinautomaat afzette, daar op ons wachtte (anders had hij geen geld) en bij de poort van het hostel afzette. Wat een bijzonder, maar prettig vervoersmiddel was dat! Het is een soort driewielige brommer met plek voor 2 a 3 mensen in z’n laadbakje en een soort tentje eromheen. De kunst lijkt om zo strak mogelijk achter al het verkeer aan te sluiten, zodat andere tuktuks je niet voor zijn. Wel bijzonder was dat hij onderweg blijkbaar een stopteken van een politieagente negeerde, welke vervolgens met een enorme klap in het voorbijgaan op de tuktuk sloeg met een stok. Daar schrok ik me uiteraard het leplazarus van!

Máár! Daar waren we dan, in ons paradijs! Het hostel had een soort beachy hippie-achtige uitstraling, waarbij iedereen superrelaxed was en continu “sawa man” zei. Onze tweepersoonskamer zag er prima uit, daarbij een zwembad, een pooltafel, allerlei kleine terrastafeltjes met zo’n exotish rieten rond dakje erop en the best of all: de bar! Zoals in het vorige blogje al stond is er een soort gemis aan westers eten ontstaan, dus je kunt mijn verrukking wel voorstellen toen op de menukaart van het restaurantje (hetzelfde als de bar) hamburgers, wraps, pasta en nacho’s stonden! Conclusie die hamburger met een superkoud Tusker biertje waren op dat moment de beste die ik ooit had gehad. Hoewel ik aan de ene kant wel ontiegelijk gaar was van de busreis, leek dit hierna gauw te verdwijnen. Wat waren we blij dat we nog een nachtje extra hadden geboekt van tevoren!
Al gauw raakten we met allerlei mensen aan de praat die van overal en nergens kwamen en ons mee wilden nemen naar allerlei uitgaansgelegenheden. Opeens sprak vervolgens een nogal Afrikaans uitziende jongeman me aan (oftewel met een lekker kleurtje), maar ik was totaal gedesoriënteerd door zijn Engels… Bleek hij een Australiër te zijn (ofja met roots uit Congo dan). Samen met hem en twee Britten zaten we al gauw aan de biertjes aan de bar. Hartstikke gezellig zo’n hostel, want daar leer je dus altijd mensen kennen. Wel weer gek om na zo’n weekend dan weer afscheid te nemen. Uiteindelijk hebben ze ons toch weten over te halen en zijn we nog uit geweest in een soort club om de hoek. Dat was erg leuk, al viel het wel een beetje tegen dat er niet wild met de heupen gedanst werd, het leek best Westers alsof je in Nederland uit ging, maar dan met muziek van 5 jaar geleden. Bij thuiskomst hoopten we heel erg om nu toch echt een keertje uit te kunnen slapen, maar daar was het gewoonweg te heet voor want het was nog 28 graden.

De volgende ochtend dus heerlijk rustig aan begonnen (na helaas maar 3 uurtjes slaap.. ) met een douche hier en een ontbijtje daar en vervolgens met hetzelfde gezelschap naar het prachtige Nyali beach gegaan. Azuurblauwe zee, witte stranden, palmbomen, roept u maar! Handdoekje erbij, toch maar weer een koud biertje erbij en een frisse (warme!) duik in de zee. Énige nadeel is die brandende zon natuurlijk.. ofja, het verbranden door de zon dan in het bijzonder. Ik kan smeren wat ik wil, maar met geen wolkje aan de lucht, een heerlijke zeebries en 34+ graden is er bij mij geen houden aan. Vooral toen ik nog even vlug op en neer naar het hostel terugliep voor een geplande Skype-afspraak met Eva! Want helaas moest ik het vrijgezellenfeest van een van mijn allerbeste vrienden missen, maar met een videoboodschap en een kort Skype-gesprekje was ik er toch even een soort van bij. Na haar met een cryptische en spannende omschrijving van de planning van die dag achtergelaten te hebben, maar weer gauw terug naar het strand (en de zonnebrand!). Daarna nog een lekkere duik in het zwembad om het eindeloze zand wat af te spoelen en vervolgens goed ge-after-sund en dankbaar gebruik gemaakt van de aloë vera plant in de tuin van het hostel. Waar overigens een heel scala aan beesten rondhangt, twee katten, een cavia, een albino konijn, twee schildpadden.. volgens mij hebben die het daar best goed!

Om het maar meteen heel eerlijk toe te geven, Já we hebben schandalig gebruik gemaakt van de mogelijkheid om hier westers te eten.. Wat erin resulteerde dat we die avond uit eten gingen en gewoon nóg een keer een hamburger hebben besteld. Jammiejammie, hier moeten we het dan maar weer even mee doen! Verder hebben we het die avond wat meer braafjes aangedaan, nog een drankje bij een leuke bar en daarna toch maar op een ietwat beschaafder tijdstip naar bed. Héerlijk om een dag helemaal niks te hoeven of moeten maar gewoon lekker te lamballen op het strand!
Dus, dat hebben we de volgende dag gewoon nog eens lekker dunnetjes overgedaan met z’n tweetjes. Die avond voor de overheerlijke chicken-wrap gekozen en op tijd naar bed, want om 5u00 ging de wekker al om op tijd de bus te halen.

Gelukkig was de terugweg een stuk christelijker dan de heenweg, zowel qua temperatuur, duur als qua ervaring, want we hebben zowel zebra’s als olifanten gezien! Gewoon live langs de kant van de weg in Kenia! De mensen in de bus moesten natuurlijk wel een klein beetje lachen toen wij heel enthousiast “Kijk, zebra’s!” zeiden, aangezien dat voor hun natuurlijk niet superbijzonder is. Maar vervolgens riep de chauffeur voor ons: “Ndovu!” en ging zelfs langzamer rijden voor de olifanten, toch best tof van ‘m ;)

Op het eerste gezicht leek Kenia best wel op Tanzania, maar (hoewel ik natuurlijk alleen de weg van en naar (en in) Mombasa in Kenia heb gezien en de regio rondom Arusha in Tanzania) na een weekend Kenia kan ik toch wel zeggen dat er duidelijke verschillen al waren. Naast dat de plekken natuurlijk totaal anders waren, Mombasa = kust, Arusha = binnenland, leek Kenia een stuk prijziger en vooral ook welvarender dan Tanzania. Dit zag je aan de aanwezigheid van grote merken zoals Ariel, Shell, Domino’s pizza etc. maar ook aan bijvoorbeeld het gebit van de mensen in Kenia en de manier van kleden en de infrastructuur en architectuur. Ook de muziek was best westers, Engels is in Kenia de eerste taal en Swahili de tweede (i.p.v. Tanzania andersom) en de manier van communiceren is veel directer en lijkt meer op het onze dan de typisch Afrikaanse manier in Tanzania. Bovendien komen taxi’s en tuktuks hier stipt op tijd! Haha.

We hebben in ieder geval met volle teugen genoten, zijn níet uitgerust teruggekomen, maar wel met een nieuw visum! Dusseh.. ik mag tot en met 15 augustustus legaal in Tanzania verblijven ;p
Nu heb ik nog een weekje samen met Maud hier en dan gaat zij drie weken met d’r familie reizen. Gelukkig heb ik m’n andere huisgenootje en natuurlijk onze lieve gastheer en dame nog! Plus 29 mei komt er nóg een nieuw meisje, ik ben reuzebeniewd!

Lieve groetjes!
x


Ps. Bedankt voor de bijdrages die we al hebben ontvangen voor ons crowdsurfing gebeuren voor het ziekenhuis! De vele positieve reacties maken ons des te enthousiaster! Mocht je nog interesse hebben om ons goede doel te steunen dan horen wij het graag :)