Majembe en Westerse verlangens

De tijd is weer voorbijgevlogen! Vandaag zit ik qua stagedagen alweer op de helft van mijn totale stageperiode. Gelukkig nog niet hélemaal op de helft van m’n totale verblijf hier (maar wel bijna..), want ik kijk er ook echt naar uit om samen met Laurens nog heerlijk vakantie te vieren hier 
Het bevalt gelukkig nog allemaal ontzettend goed, en ik geniet intens van alle mooie dingen die ik hier mag zien en meemaken. Hoewel we op stage soms moeten strijden voor een “plekje” door het toestromende aantal vrijwilligers op de maternity ward, merk ik dat Maud en ik wel erg gewaardeerd worden door het personeel. Dat is erg fijn en zorgt er onder andere ook voor dat ik soms niet meer weet waar de uurtjes blijven. Afgelopen anderhalve week werd ik dan ook steeds meer betrokken bij ook de ‘kritiekere’ of acutere gevallen. Ik heb veel dingen gezien en meegemaakt en me vaak ook heel nuttig gevoeld. Het kan hier dan ook van het ene op het andere moment omslaan van een ontiegelijk rustig moment naar chaos en spoed. Zo heb ik van de week patiënten gezien die met de ambulance binnenkwamen met ernstige eclampsie (zwangerschapsvergiftiging), een moeder die een dag geleden bevallen was van een tweeling die door een nare val een erge nabloeding kreeg en een scheur in haar baarmoeder en een niet vorderende bevalling, waardoor het hoofd van het kind vast zat in het bekken en er met hoge spoed alsnog een keizersnede gedaan moest worden. Soms natuurlijk een beetje gemengde gevoelens, maar ik kan het allemaal goed relativeren en aanpakken. Gelukkig lopen de meeste spoedsituaties overigens trouwens ook gewoon goed af!
Iedereen kijkt je hier wel heel erg raar aan als je rent naar bijvoorbeeld het lab voor belangrijke waarden, bloed voor bloedtransfusie of naar the major theatre (operatiekamers), waarschijnlijk denken ze iets in de trant van “daar gaan die haastige hollanders weer”. Het is hier namelijk niet heel erg normaal om zoals in Nederland echt haast te maken bij een spoedgeval..
Ondanks dat, werd het wel heel erg gewaardeerd (de arts zei bij de spoedkeizersnede dat ons gezamenlijke snelle handelen het leven van het kindje had gered en bedankte me daarvoor) en vonden ze het natuurlijk ook een beetje grappig. We hebben zelfs als liefkozende bijnaam “Majembe”, wat zoiets betekent als hard werkende mensen (letterlijk ‘een schop’).

3 mei ’16
Verder zijn we vorige week een dagje mee geweest met de andere Nederlandse meisjes hier in huis naar het weeshuis ‘Cradle of Love’. Dat was een verrassende en aangename afwisseling voor een keer! In het ziekenhuis merk ik dat je toch al gauw vooral voorzichtig was met volop oppakken en aanraken van kinderen, omdat zij bijvoorbeeld erg pijn hadden of een infectieziekte en contactisolatie van belang was. Daarnaast waren kinderen op de kinderafdeling vaak verdrietig of angstig voor verpleegkundigen en wilden ze niets liever dan dicht bij hun moeder zijn.
Hoe groot was dit contrast toen we bij het weeshuis aankwamen en door de kinderen onthaald werden alsof we figuren uit Disneyland waren of iets dergelijks. Ze wilden niets liever dan je aanraken, op je klimmen, dat je ze vasthield en knuffelde en met je spelen. Het waren overwegend jonge kinderen tussen 1/2 en 4/5. En ze probeerden natuurlijk van alles uit, als ze bepaalde dingen van de een niet mochten (bepaald speelgoed krijgen ze alleen op een bepaald tijdstip) dan probeerden ze het gewoon bij de ander! Maar vooral heerlijk om kinderen hardop volop te horen lachen en te zien genieten. Je merkt natuurlijk wel dat het weeskinderen zijn (al waren er ook een aantal kinderen die wel nog een vader hadden, maar toch hier waren) want delen is soms moeilijk.
Nadat we binnen volop met ze hadden gespeeld en over ons heen hadden laten klauteren was het etenstijd voor de jongere groep. Zij kregen een énorme bak van een soort pap die gigantische naar pindakaas rook, waarbij je ze moest helpen met het eten. Sommigen waren echter zo snel afgeleid dat het bijna een kliederboeltje werd. Nadat ze die hele kom pap op hadden kregen ze nog een boterham uit het vuistje (ook besmeerd met pindakaas) en was het al gauw tijd om buiten te spelen met het oudere groepje. Structuur is hier de sleutel!
Hand in hand liepen we naar het nabij gelegen speeltuintje (had zo in Cuijk kunnen staan dat speeltuintje) toen ik van achter ineens een geflapper hoorde; woesj woesj flap flap. Twee gigantische vogels (Maraboe ooievaars heb ik me laten vertellen, met een spanwijdte van ca. 2,6 meter) vlogen heel laag en kort langs ons op en landen in een boom waar er zowaar nog wel 5 bleken te zitten. Om het spektakel compleet te maken zaten er ook nog wel een tiental aapjes in de bomen om ons heen. Als mijn Afrikaanse kennis me niet in de steek laat, de zwart witte franjeaapjes. Grappig was dat die kinderen hier eigenlijk helemaal niet van opkeken, maar ik des te meer! Hier raak ik nooit aan gewend.
In het speeltuintje konden de kinderen hun lol op, al waren sommigen toch ook wel gauw moe of wat verlegen. En als ze moeten plassen, gaan ze gewoon langs de kant van het speeltuintje in hun blote billetjes staan om te wildplassen en geen mens die er raar van opkijkt. Behalve het meisje natuurlijk, die gaat er niet naast staan maar zitten.

Eenmaal weer thuis wilden we gauw lunchen en ons klaar maken voor de (nieuwe poging tot) Mount Meru watervallen! Na een rock en roll ritje (ook wel Afrikaanse massage genoemd) waren we daar dan weer! Nog een mooi wandelingetje omhoog en daar was ie dan! Zoals gewoonlijk uiteraard weer hartstikke mooi (jaja het wordt al gewoon, zó verwend raak je hier) en na gauw wat kiekjes ‘m eens van dichterbij bekeken. Hiervoor moesten we wel eerst met onze blote voetjes door het ijskoude water, maar volgens de gids/bewaker uitgedost met geweer en al was het geen probleem als wij door het drinkwater van de hele stad heen liepen… al was dat natuurlijk eigenlijk niet toegestaan..
Op de terugweg, weer hobbelend en stuiterend, bedacht ik me dat het hier genetisch gezien waarschijnlijk onmogelijk moet zijn om last van wagenziekte te hebben. Dat gold helaas niet voor mij, dus toch blij dat ik die reispilletjes had ingepakt!

7 mei ’16
We zijn weer één persoon rijker in huis hoor! Gisteren hebben we een nieuw huisgenootje erbij gekregen voor 8 weken. Helaas moeten we vandaag wel de andere twee meiden uitzwaaien, maar niet voordat we nog een heerlijke duik in de hotsprings hebben genomen! Helemaal niet verkeerd om hier nog een dagje terug te komen. Deze keer waren we er als allereerste en was het water dus nog onaangeroerd, magisch! Maar niet voor lang uiteraard, want een hot spring, daar moet in gezwommen worden!

8 mei ’16
Vandaag maar één doel: Bruin worden! Met zo’n reisgenootje is de concurrentie natuurlijk wel groot, want die wordt supersnel poepiebruin. Maar wanneer ik straks na 3,5 maand Afrika terugkom wil ik toch wel op z’n minst een beetje bruin zijn en tot dusver moet ik heel eerlijk bekennen dat dat nog niet zo heel hard ging. Dus we gingen na een zoveelste mislukte poging tot uitslapen met z’n drieën op pad naar dé ideale bakplek: Het Mount Meru Hotel.
Na wat gouden bak en braadtips te hebben ontvangen van Maud en een heerlijke frisse duik in het zwembad kan ik nu dan toch wel zeggen dat ik wat verkleurd ben… rood uiteraard, met hier en daar een zweempje bruin. En trots dat ik erop ben!
Als we dan toch hier zijn, konden we die heerlijke pizza’s natuurlijk ook niet aan onze neus voorbij laten gaan, want ondanks dat ik ontzettend geniet beginnen na 5 weken hier te zijn zo langzamerhand ook wel de eerste verlangens naar “westerse dingen” te komen.
Natuurlijk mis ik jullie allemaal het meeste (op een hele gezonde manier hoor, maak je niet ongerust!) maar hier toch een top 3 van de westerse verlangens:

Nummer 1. (of 2..) is het eten! Hoewel het heerlijk is, kennen ze hier bij lange na niet de variatie zoals wij die in Nederland kennen. Dus zelfs chips maayai kan dan gaan vervelen. Bovendien, hoewel ik denk ik niet ’s werelds grootste snoepkont ben normaal gesproken, begin ik een lekker stukje chocola, heerlijke couscous of gewoonweg een normale boterham met kaas soms wel een beetje te missen.

Nummer 2. (en soms 1) de Hollandse wegen. Zo nu en dan begint inmiddels wagenziekte me soms een beetje parten te spelen, maar vooral het constante hobbelen en stuiteren in de auto lijkt soms eindeloos. Dus hadden we laatst maar even een auto-vrije dag ingelast haha. Mijn armspieren lijken soms ook erg geoefend te worden door het vasthouden van de beugels aan de binnenkant van de auto :p

Nummer 3. Mijn bedje in Nederland! Nergens tikt het klokje (die we gelukkig niet hebben op de slaapkamer) als thuis, dus ook het bedje van thuis ligt het beste. Uitslapen is er hier dan ook nooit bij en ik heb me al aardig aangepast aan de Afrikaanse slaaptijden. Vaak liggen we rond 22:00 lokale tijd wel in bed en langer slapen dan 7:30 lukt zelden. Dat wordt dus nog wat om één dag na terugkomst meteen een bruiloft te hebben van twee van mijn allerbeste vrienden! Ik zal beloven niet te snurken :p

De volgende situaties zie ik dus ook al helemaal voor me bij thuiskomst:
- Ik schrik me helemaal dood, omdat we in Nederland rechts rijden
- Vind de Belgische wegen spontaan héérlijk, en ben in extase als we NL in rijden
- Ik zeg in plaats van tienduizend keer ‘sorry’ (wat ik altijd veel te vaak zeg) automatisch ‘pole’
- en in plaats van dankjewel ‘asante’
- en natuurlijk veel engels praten.. oeps
- na terugkomst acuut op zoek naar een kapper, want je haar gaat hier gegarandeerd dood en pluizen.. dat afrikaanse kroeshaar is volgens mij dus ook gewoon niet genetisch bepaald :p
- Genieten van een héérlijke boterham van Bakkerij Harrie-Jan Loeffen met Hollandse kaas
- Vergeet uit de kraan water te drinken
- Helemaal verbaasd zijn over dat het zo lang licht blijft buiten
- De eerste tienduizend keer schrikken als de kat gezellig op schoot springt
- Helemaal verrukt zijn over het feit dat er overal internet en stroom is, én normale wc’s.

Dus.. zo is de status na een ruime maand Tanzania.. nog maar 2 en een beetje te gaan, maar al volop ingeburgerd dus!

Ten slotte, we zijn inmiddels serieus begonnen met het inzamelen van verpleegkundige materialen en geld door middel van wat crowdsurfing om voor de verpleegkundigen een veiligere en betere werkomgeving te creëeren, voor de patiënten de verveling tijdens lange rijen te verminderen en het tekort aan medische basismiddelen hopelijk iets aan te vullen. De eerste scharen en wat kinderspeelgoed is al binnen! Wil jij ons hierbij helpen? Dan weet je me te vinden d.m.v. mail, een appje of een reactie hieronder of op facebook voor het rekeningnummer dat we hiervoor hebben gereserveerd.

Voor dit weekend: Kenya, Mombasa! Vanwege ons visum moeten we een paar daagjes het land uit en die gaan we hopelijk besteden aan een paradijselijk strand ;)

Heel veel lieve groetjes!