Pole pole

Lieve mensen,

Na veel aandringen en het feit dat er veel vraag naar wat verslaglegging van mijn reis was, hier dan toch maar een blogje gemaakt. Maar, weet waar je aan begint! Degenen die mij kennen zullen weten dat ik soms wat lang van stof kan zijn :p Eigen schuld dikke bult haha. Hoop dat jullie het leuk vinden om te leze.

2 april ’16
Na de avond van tevoren nog lekker nostalgisch de Leeuwenkoning te hebben gekeken, ging het nu dan toch echt gebeuren! Een dagje later dan gepland zaten we uiteindelijk dan toch echt in de auto onderweg naar Frankfurt. Al best vroeg, al ging de vlucht pas om 18u10. En toen? Toen begon het allereerste wachten..
Na aankomst voelde ik me eigenlijk nog wel heel relaxed, en was ik nog niet echt gespannen. Rustig aan hebben we tóch maar de koffer ingeseald (alles voor mams gemoedsrust hè ;p ) en wat gedronken en gekletst. Toen we uiteindelijk dan écht naar de douane gingen, werd het natuurlijk toch nog even spannend, iedereen gedag kussen en knuffelen.. met uiteraard een klein traantje erbij.
Al met al best beschaafd al zeg ik zelf, op de boerse duitse douanier na die bruut begon te roepen dat er geen foto’s gemaakt mochten worden. Enfin.
Met stiekem toch ietwat trillende beentjes, maar met name benieuwd naar het avontuur dat ons te wachten stond in het vliegtuig gestapt. Er stond ons eerst nog een lange vlucht te wachten met weinig slaap, veel stijgen en dalen, én wachten.

3 april ’16
Ook al hebben we slechts 1-2 uurtjes slaap weten te pakken op Doha airport in Qatar (waar we onze lange overstap van +7 uur hadden), ik was wel heel erg blij met de “silence room” met ligstoelen die zich daar bevond. Alhoewel, gewapend met oordoppen, slaapmaskertje en nekkussentje kon ik de slaap nog steeds niet echt pakken met alle omroepen en de ietwat oncomfortabele houding. Vervolgens mochten we ’s ochtends weer boarden in het nieuwe vliegtuig, dit was een stuk kleinere airbus dan de luxe Boeing naar Doha. Voordeel; er waren slechts weinig passagiers. Nadeel; geen superluxe eigen tv/radio/bioscoop etc. zoals in het vliegtuig vanuit Frankfurt. Dus wederom een mislukte poging tot slapen gedaan. Bij daglicht nu wel mooie uitzichten over Qatar, een of ander gebergte, Zanzibar met mooie zeeën en donkere wolken die ons in Tanzania tegemoet kwamen. Al met al toch een goede vlucht gehad waarbij alles voorspoedig is verlopen. En toen kwamen we om 16u40 aan op Kilimanjaro airport, dat was wel even iets anders dan Doha of Frankfurt! Het zag er relatief simpel en ietwat vervallen uit, maar Hakuna matata! Bij het toiletbezoek al meteen kennis gemaakt met het grootste insect dat ik ooit (buiten een kooitje) in het echt gezien had. Een cicade van wel ca. 8 tot 10 cm! Tot onze grote opluchting stonden onze beide koffers braaf op ons te wachten, én natuurlijk wilde een brave jongeman meteen deze mzungu’s wel helpen met tillen en dragen. Ook meteen onze eerste fooi foetsie, daar moesten we nog eventjes aan wennen.

Daarna Allan en Natalia ontmoet, zij wonen in het volunteer guest house waar wij de komende weken zullen gaan verblijven. Hele vriendelijke en vrolijke mensen en oprecht geïnteresseerd in ons. Vervolgens ook onze eerste kennismaking met de Tanzaniaanse infrastructuur en het verkeer. Nou eerlijke waar, ik waande me af en toe in de magische dubbeldekker van Harry Potter! Soms leek het alsof op wonderbaarlijke wijze auto’s, dalladalla’s, brommers of voetgangers soms leken te krimpen zodat alles elkaar toch kon passeren. Iedereen rijdt langs elkaar op alsof het niets is. Geeft gek genoeg ook wel weer een soort veilig gevoel, alsof alles toch wel past en goed komt en ze je nooit zullen raken. Ben er ook nog niet helemaal over uit of ze hier nu juist heel goed kunnen rijden, of een belabberde rijstijl hebben.. Vooral wanneer je van de relatief “verharde” wegen afwijkt wordt het een hele uitdaging. Je schudt door de vele diepe kuilen door de auto (de gordels voegen daar niet echt iets meer bij toe) en soms rijden ze op riskante randjes om een eenrichtingsweg toch maar voor twee 4x4 jeeps geschikt te maken. Maar! Het gaat dus iedere keer goed. Bijzondere ervaring, en na een weekje went het eerlijk gezegd ook al wel.

Het is ook heel grappig om te merken hoe alle mensen zwaaien en omkijken of soms zelfs wijzen, sommige kinderen hebben nog nooit eerder een melkflessen huidskleurtje gezien. Maar eerlijk is eerlijk, ik keek zelf m’n ogen ook uit: alle vele mooie stoffen, de schattige vrolijke kindjes en de vrouwen die écht van álles op hun hoofd dragen. Van bananentrossen tot een bezem, tot torenhoge stapels met kanga’s (Afrikaanse doeken). En natuurlijk de begroeiing waar ik m’n ogen niet vanaf kan houden. Afrika is echt prachtig!

4 april ’16
Na een heerlijke maaltijd en een hartelijk welkom in het enorme gasthuis hebben we gauw ons stulpje ingericht en zijn we op tijd gaan slapen. Voor nu zijn we voorlopig nog de enige studenten hier, dus we hadden de kamer lekker helemaal voor ons zelf. Op zich hadden we een redelijke nachtrust gehad, op wat hondengeblaf en geluiden van bepaalde ibissen die luid kakelend overvliegen na. En die klamboe vergt ook nog even een beetje oefening.
De eerste dag hoefden we niet meteen met stage te beginnen, wat ik eerlijke gezegd op zich wel lekker vond. Wel zouden we een korte introductie krijgen in het ziekenhuis, maar rond de middag begon het gigantisch hard te regenen. Wat er toen gebeurde was voor mij wel een bijzonder fenomeen, iedereen ging spontaan schuilen en… wachten! Tja dat lijkt tot dusver voor ons een beetje een hoofdactiviteit. In dit geval wachten tot de regen over was want meestal regent het maar 1 keer (hard) per dag. Nu overstroomde de straat ook wel meteen, dus het was geen mini-buitje. Hierdoor werd alles later (lunch bij de mama van Natalia, Tanzaniaanse shilling pinnen en het repareren van de wifi) en zouden we de introductie dus gewoon maar een dagje later doen, best gek.

Verder zijn we met de dalladalla (het lokale vervoersmiddel hier in een soort minibusje) naar Arusha geweest. Zo’n 14 tot 20 mensen (naast de chauffeur en de ‘klopper’) passen daar best in… althans dat vindt men hier :p
Dus wat krapjes met z’n vieren op een bankje van max. 150 cm breed hobbelend naar de stad. Je snapt wel, gordels wordt hier nog niet eens aan gedacht. Ik was super opgelucht dat ik geen last van reisziekte had in alle auto’s! De dag hebben we afgesloten met een tripje naar het weiland van Allan met een prachtig uitzicht op de Mount Meru, en we werden ook nog verrast door een kudde koeien en geitjes. Die avond nog wat gebruik gemaakt van de gerepareerde wifi en tevreden naar bed. “Lala salama!”

5 april ’16
“Habari za asubuhi!” Na een superkorte introductie in het ziekenhuis parkeerden we de jeep bij de carwash (zo’n weiland tripje is best modderig) om hem later weer spik en span schoon op te halen. Zo gaat het trouwens ook met het poetsen van schoenen, die geef je in de stad af en een paar dagen later kom je ze weer ophalen en geef je de anderen weer af. Een waar land van tegenstellingen zullen we maar zeggen. Vandaag geen regen en later op de dag ineens volop zon! Dat betekent helaas wel dat ik op dat 2 ondanks het insmeren met zonnebrand toch al best verbrand ben. “Mbaya sana”.

6 april ’16
Vanochtend vroeg eruit na niet zo’n hele goede nacht slaap, wellicht toch ook een beetje spanning, want vandaag hadden we dan toch echt onze eerste stagedag! Na een ontbijtje met verse avocado’s (die hier by the way echt énorm zijn!) en heerlijke verse sap van allerlei fruit gauw naar ’t ziekenhuis gelopen. Deze is op loopafstand, na ongeveer 15 minuten arriveerden we op een soort overdekt binnenplaatsje waar alle artsen en verpleegkundigen verzamelden. In heel zacht engels werden vervolgens de morning reports voorgelezen van de patiënten. Vervolgens volgde een hele discussie in Swahili, waar we uiteraard niks van konden volgen. En toen, mochten we onszelf voorstellen, een beetje klungelig, maar à la. “Jina langu ni Nadja, mimi ni Hollansi, mimi ni miaka ishirini na nne and I’m a nursing student.” En daarna? Niks…
Dus zelf maar op zoek gegaan naar de enige persoon die we hier kende. Het werd al snel duidelijk dat de Afrikaanse cultuur ook diep in het werkleven in het ziekenhuis is geworteld: “Pole pole”. Eerst de vloer moppen, dan pas de artsenvisite en ongeveer een ruim uur later, waren we dan toch op de wadi ya watoto gearriveerd, de kinderafdeling. Hier zouden we de eerste weken gaan beginnen, de rest moeten we nog even overleggen. Al meteen merkten we dat hier wel andere ziektebeelden overheersten dan in Nederland, HIV en verdenking op tuberculose is hier niet zeldzaam. Verder hebben we nog wat patiëntendossiers mogen inzien en verwerken, maar van het handschrift hier kan ik werkelijk echt niks maken! Dat wordt nog even een uitdaging. Uiteindelijk om 15u00 met een lege maag naar huis.. hier moeten we nog even handig in gaan worden.

Thuis nog even getwijfeld of we de volgende dag naar het ziekenhuis zouden gaan of niet, aangezien het dan een nationale feestdag Karume day was, waarbij de dood van Abeid Karume wordt gevierd. Blijkbaar was hij niet zo’n geweldige 1e president van Zanzibar (1964 – 1972). Voor ons betekent dit dat er zeer waarschijnlijk weinig mensen zullen zijn (om ons te begeleiden) en er weinig anders te doen zal zijn dan wederom wachten. Eenmaal thuis werden we uitgenodigd om mee te gaan naar een begrafenis. Hoewel we dit voor Nederlandse begrippen natuurlijk een beetje apart vonden, werd ons verzekerd dat dit totaal geen probleem zou zijn, zolang we een kanga zouden dragen. Dus stiekem wel vooral súper interessant en een unieke kans!...

Voor nu laat ik het hier even bij, (oeh cliffhanger ;p ) in het vervolg ga ik proberen iets beknopter te schrijven, maar de eerste indrukken waren zegmaar nogal.. indrukwekkend ;)
Ik hoop op een beetje regelmatige basis toch iets te kunnen schrijven, maar ik bekijk even hoe het allemaal gaat lopen.

Liefs!